ibaret.

tanrı'nın
geri dönebilmek için
her adımda yola bir parça ekmek bırakması gibi..

kuşlar için
ekmeğin ekmekten başka bir şey olmaması gibi..

bu ellerde şekilleniyor yazgımız,
kuşlar tanrı'nın ekmeğini yiyor.

ve yüksek farkındalık bir dereceden sonra
sıradanlaşıp kendi değilini almaya başlıyor.

ölüm ise tanrı ölmediği sürece
gerçekleşmesi olası bir tesadüften ibaret.

Güzel Atomların Yaptığı Ayak-Edip Cansever

Bir menekşe duyuyorum ellerimsiz
O kadar güzel ki, Amerika bile güzel
Sen bile güzelsin bensizce
Atomlar bile güzel
Moleküller bile
Toplanıp ayak oluyorlar bende
Ağız oluyorlar biraz
Diş oluyorlar keskince
İki göz parlakça
On tırnak sivrice.

Bir menekşe duyuyorum ellerimle
Bir molekül duyuyorum
Bir atom
Korkunç
Birleşip ayak olmuyorlar bende
Ağız, diş, tırnak
Göz olmuyorlar
Hep birden,
Hep birden bir şey oluyoruz işte

Ağzı, burnu, elleri, kolları
O korkunç güzelliğe karşı.

Edip Cansever

yapılmayacaklar listesi.

Yüzünü "güzel saatlerin anıları"na döndü;
("güzel saatlerin anıları" yanına tik atılmış "yapılmayacaklar listesi" maddeleri gibiydi.)

1
O en çok,en az rüzgarda yürümek kadar sevmişti.
Çekmeceler sonuna kadar açıktı.

2
O en çok,en az yağmurda otobüs beklemek kadar ağlamıştı.
Masada çoktan kurumuş bir çay lekesi vardı.

3
O en çok,en az denizi izlemek düşlemişti.
Kitap rafları tozluydu.

4
O en çok,en az dikkatsiz bir şoförün üzerine sıçrattığı çamur kadar nefret etmişti.
Eşyalar yere saçılmıştı.


Bir ömür,
Yaprakları sevmiş
Şemsiyelere ağlamış
Gemileri düşlemiş
Arabalardan nefret etmişti.

Oda hala dağınıktı.

uyumadan.

dağınık yatakta yanında yatıyorum bu gece

arkanda
sana sarılıyorum

elimin altında midenin gurultusu

saçlarını okşuyorum

ensenden öpüyorum

traşsız,sen kokan ensenden.

camdan vuran ince ışıkla

gözünün kenarındaki o tek çizgiyi 

seçebiliyorum sadece

oda ağır,karanlık.

içimiz ağır,karanlık.

yalnız kalmamak için değil

yalnızlığımızı paylaşmak için 

bir altımızdaki yatak.

konuşmuyoruz.

sessizliğimiz net,olabildiğine keskin.

bir sigara yakıyorum

bir fırt alıp sana uzatıyorum

sigarayı içine çekerken dudakların 

dokunuyor parmak uçlarıma.

dudakların aç,şehvetli.

o küçücük temas söndürüyor ateşimizi

sürekli başa saran bir şarkı..

odanın havası kurşun gibi ağır

şarkı kulaklarımıza değmeden paramparça oluyor.

birazdan sabah olacak

perdenin aralığından 

gözümüze değen ışıkla uyanacağız.

uyumadan.